In het werk van Theo spelen verhoudingen een centrale rol. Zijn sculpturen worden vaak per onderwerp, naast uitvoering in materiaal, in verschillende schaalgroottes gepresenteerd. Een belangrijk aandachtspunt binnen zijn installaties is de manier waarop de werken zich verhouden tot elkaar én tot de tentoonstellingsruimte. De opstelling en afmetingen van zijn driedimensionale werken bepaalt Konijnenburg daarbij op associatieve wijze.

De expositieruimte van Atelier 21, zelf een Rijksmonument, draagt van nature al veel dynamiek en karakter in zich, in contrast met een meer museale, neutrale omgeving. Hoewel volgens Theo de ‘white cube’ niet bestaat, hij zegt daarover: “Er is altijd wel iets waartoe je je kunt verhouden, ook in een white cube. Al is het maar een stopcontact of een ander detail in de ruimte.”

Tijdens de tentoonstelling bij ons zal ook zijn iconische platenspeler (een werk dat zich inmiddels heeft ontwikkeld tot een signatuur binnen zijn oeuvre) te zien zijn, ditmaal in een geheel nieuwe uitvoering.

Schijnbare functionaliteit

Een andere terugkerend element in het werk van Theo is functionaliteit; zijn sculpturen lijken bruikbaar maar zijn dat niet. Collectie DE.GROEN (Arnhem), waar zijn werk is opgenomen binnen de collectie, schreef erover: “Met ieder object dat hij maakt ontneemt hij de oorspronkelijke functionaliteit van dat betreffende object. Op zijn stoel kun je niet zitten. Zijn radiator geeft geen warmte. Zijn pick-up speelt geen platen af.”

In aansluiting daarop zou je kunnen zeggen: hij haalt een gebruiksvoorwerp uit de gewone functionaliteit door alleen het uiterlijke voorkomen, de buitenste grens, het ontwerp te reproduceren. Vaak ook in een ander materiaal waarmee het oorspronkelijke industrieel vervaardigde massaproduct een herdefiniëring krijgt: het gekopieerde ondergaat een transformatie doordat het zijn functionaliteit verliest. Het oorspronkelijke doel van het gebruiksvoorwerp wordt nutteloos en de reproductie manifesteert zich als een autonoom kunstwerk; namelijk een uniek handgemaakt voorwerp. Dit in tegenstelling tot het bijna onzichtbare voorkomen van het massaproduct.

De voorwerpen zijn overigens voor Theo zelf, door hun zeer algemene en veel voorkomende verschijningsvorm, niet onzichtbaar. Het zijn visuele herinneringen (en daarmee autobiografische werken) verbonden met zijn vroege jeugd of meer recente ervaringen, omgezet naar vormgeving en ontwerp.